Sechs kleine Geschichten, 5
Es war einmal ein Dichter, der so verliebt in den Raum seines Zimmers war, dass er den ganzen Tag über in seinem Lehnstuhl sass und die Wände anbrütete, die vor seinen Augen lagen. Er entfernte die Bilder von diesen Wänden, um durch keinen zerstreuenden Gegenstand gestört und verleitet zu werden, irgend etwas anderes zu betrachten, als die kleine, fleckige, unfreundliche Wand. Man kann nicht sagen, dass er den Raum mit Absicht studierte, sondern man muss gestehen: Er lag ohne einen Gedanken in den Banden einer grundlosen Träumerei, in welcher seine Stimmung weder lustig noch traurig, weder munter noch melancholisch, sondern so kalt und gleichgültig wie die eines Wahnsinnigen war. Er verbrachte drei Monate in diesem Zustande und an dem Tage, mit welchem der vierte beginnen sollte, konnte er sich nicht mehr von seinem Platze erheben. Er war festgeklebt. Das ist etwas Sonderbares und es liegt Unwahrscheinlichkeit in dem Versprechen des Erzählers, der beteuert, dass sogleich noch Sonderbareres folgen soll. Zu dieser Zeit nämlich suchte ein Freund unseres Dichters den Dichter in seinem Zimmer auf und fiel, wie er dasselbe betrat, in dieselbe schwermütige oder lächerliche Träumerei, in welcher der erste gefangen lag. Einige Zeit nachher widerfuhr einem dritten Verse- oder Romanschreiber, der kam, um nach seinem Freund zu sehen, das gleiche Unglück, in welches nacheinander sechs Dichter fielen, die alle kamen, um sich nach dem Freunde zu erkundigen. Nun sitzen alle sieben in dem kleinen, dunklen, düsteren, unfreundlichen, kalten, kahlen Raum und draussen schneit es. Sie kleben an ihren Sitzen und werden wohl nie wieder eine Naturstudie machen. Sie sitzen und starren, und das freundliche Gelächter, welches diese Geschichte belohnt, ist nicht imstande, sie aus ihrem traurigen Bann zu erlösen. Gute Nacht!
August 1901 in “Die Insel“
Zes kleine verhalen, 5
Er was eens een dichter die zo verliefd was op de ruimte van zijn kamer dat hij de hele dag door in zijn leunstoel zat en op de muren begon te broeden die zich voor zijn ogen bevonden. Hij verwijderde de schilderijen van deze muren om er door geen enkel verstrooiend object in gestoord en toe verleid te worden ook maar iets anders te aanschouwen dan die kleine, vlekkerige, onvriendelijke muur. Ik kan niet zeggen dat hij de ruimte met opzet bestudeerde maar ik moet toegeven: hij lag zonder één gedachte in de boeien van een bodemloze dromerij waarbij zijn stemming vrolijk noch treurig, opgewekt noch melancholiek, maar zo kil en onverschillig als die van een waanzinnige was. Hij bracht drie maanden in deze toestand door en op de dag waarmee de vierde zou beginnen, kon hij niet meer van zijn plaats opstaan. Hij zat vastgekleefd. Dat is iets merkwaardigs en er klinkt onwaarschijnlijkheid door in de toezegging van de verteller die verzekert dat er zo meteen nog iets merkwaardigers zal volgen. Op dat moment namelijk zocht een vriend van onze dichter de dichter op in zijn kamer en die verzonk, toen hij deze betrad, in dezelfde zwaarmoedige of belachelijke dromerij als waarin de eerste gevangen lag. Enige tijd later trof een derde verzen- of romanschrijver, die kwam kijken hoe het met zijn vriend ging, dezelfde ellende waarin na elkaar zes dichters verzonken die allemaal naar die vriend kwamen informeren. Nu zitten alle zeven in de kleine, donkere, duistere, onvriendelijke, kille, kale ruimte en buiten sneeuwt het. Ze kleven aan hun zittingen en zullen wel nooit meer een natuurstudie maken. Ze zitten te staren, en het vriendelijke gelach dat dit verhaal beloont is niet bij machte hen uit hun treurige ban te bevrijden. Goedenacht!
vertaling machteld bokhove,
december 2017